Codzienność – cóż znaczy?

Każdy człowiek przynajmniej raz na jakimś etapie swojego życia zadawał sobie to pytanie. Najczęściej padało ono w momencie przełomowym, w którym coś się zmieniało. Wzrastała (samo)świadomość; ludzie pojawiali się i znikali, a dni płynęły nieustannie jak w barwnym kalejdoskopie. Takie chwile zmuszają do zatrzymania się; zwolnienia szaleńczego tempa dnia, no właśnie, codziennego…

Błędem byłoby jednak uważać obowiązki za jedyny przejaw trywialności. Takie myślenie prowadzi do zbytniego uproszczenia tego – skądinąd fascynującego i złożonego – zjawiska, a także do ukazania negatywnego jego obrazu. A przecież jedna codzienność nie istnieje!

Wyżej wspomnianych jest blisko osiem miliardów. A więc tyle, ile ludzi żyje obecnie na świecie. Może się to wydawać bardzo dużo, ale tak naprawdę wcale tak nie jest. Istnieje coś takiego jak codzienność wtórna, w której jedna osoba wykonuje niemal identyczne czynności jak osoba zupełnie inna. Można nazwać to przypadkiem, zamierzonym celem, kłamstwem lub powtarzalnością. Można też powiedzieć, że jest to po prostu życie, które każdy poznaje na swój własny indywidualny sposób. Jednak zbliżenia charakterów, podobne wykształcenie i wykonywane zawody sprawiają, że wtórność w powszedniościach odległych nierzadko o setki, a nawet tysiące kilometrów staje się jak najbardziej możliwa.

To człowiek kształtuje swoją codzienność! Nie musi robić tego zawsze tak samo; może wprowadzać najpierw stopniowe urozmaicenia, by skończyć na zupełnym szaleństwie przygody. Z takich właśnie mikrocodzienności budowanych każdego dnia powstaje Życie. Ni mniej, ni bardziej przyznać trzeba, że rutyna jest podstawowym i nieodłącznym elementem ludzkiej egzystencji. Może być ona jak najbardziej powtarzalna, ale po jakimś czasie staje się przewidywalna i nudna. Dla jednych jest to miarą osiągniętego bezpieczeństwa, dla innych sytuacją nie do zniesienia.

Codzienności nie da się w pełni ukształtować. W błędzie jest ten, kto wie, jak przebiegnie każdy kolejny dzień. Ludzie nie mają daru przewidywania przyszłości, a jeśli już, to nie są w stanie przygotować się do wszystkich radości, smutków, sukcesów i problemów, jakie ich czekają.

Proza życia, mimo powierzchownej nudy i starannego zaplanowania, ma w sobie pewną niejednoznaczność, nieokreśloność, a nawet pozorność. Może się wydawać, że zawsze wszystko jest takie samo, ale to nieprawda. Subtelne gesty, mimika, zachowanie, a nawet ubiór czy dany posiłek sprawiają, że zwyczajne zmaganie się z życiem jest wyjątkowe i niepowtarzalne. Nawet codzienność wtórna okazuje się pozorna.

Z ludzką prozaicznością jest jak z bliźniętami jednojajowymi – na pierwszy rzut oka są nie do odróżnienia, ale po kolejnym spojrzeniu, dokładnym zobrazowaniu ich sobie w umyśle, wreszcie – po poznaniu ich charakterów, dochodzi się do wniosku, że są to dwie kompletnie od siebie różne osoby, podobne jedynie z wyglądu fizycznego. Odkrywanie różnic pomiędzy bliźniętami bywa nieco kłopotliwe, ale przy tym bardzo zabawne. Dla niewprawionych okazuje się świetnym treningiem spostrzegawczości. Podobnie jest z codziennością.

Dzisiejsza codzienność nie jest taka sama jak wczorajsza, a kto wie, jaka będzie jutrzejsza…

Każdą regularność tworzą nowe rzeczy – spacery w znane miejsca, ale nieodkrytymi dotychczas szlakami; piosenki odtwarzane w nowych słuchawkach; książki czytane z przyjaciółmi, a nie jak dotychczas – w samotności; w końcu – próbowanie nowych potraw, zmiana fryzury czy wprowadzenie drobnego nieporządku w domu. To wszystko (a także wiele więcej!) sprawia, że codzienność znaczy niepowtarzalność.

Codzienność jawi się jako wyjątkowość.

Kto zauważy ten aspekt, będzie miał realne szanse na urozmaicenie swojego życia w prosty, ale jednocześnie najlepszy z możliwych sposobów.

Bo codzienność znaczy bardzo wiele i zostawia wyraźny ślad w człowieku i ludziach, którzy go otaczają.