Manga na Dzikim Wschodzie

Ja co prawda nigdy nie należałam do przeciwników komiksu japońskiego, ale już pozycja laika jest mi bliższa. Przez długi czas w ogóle nie czytałam mang i miałam o nich tylko mgliste wyobrażenie. Teraz natomiast, gdy stykam się z nimi bezpośrednio i stopniowo poznaję gatunek, wiem dobrze, że nie można tu generalizować i z góry zakładać czegokolwiek, ponieważ świat azjatyckich opowieści obrazkowych cechuje cudowna różnorodność przedstawianych historii oraz wykorzystywanych stylów rysunkowych. Doskonały tego przykład to Green Blood Masasumi Kakizaki – pięciotomowa seria, której pierwszą część polski czytelnik otrzymał od wydawnictwa J.P.Fantastica w październiku (premierę drugiego tomu zaplanowano na 30 grudnia, reszta w dwumiesięcznym cyklu wydawniczym).


Fabuła Green Blood nie musi się w pierwszej kolejności kojarzyć właśnie z mangą. Opowiada bowiem o rodzącej się w drugiej połowie XIX wieku metropolii: Nowym Jorku, wypełnionym emigrantami z różnych zakątków Europy, którzy przybyli na nowy ląd w poszukiwaniu szczęścia i realizacji amerykańskiego snu. A trzeba zaznaczyć, że miejsce akcji nie jest przypadkowe – dzielnicę Five Points śmiało można nazwać pełnoprawnym bohaterem historii. Tło społeczno-obyczajowe zarysowano całkiem dokładnie; kształtuje ono także tożsamość postaci i decyduje o ich czynach i marzeniach. Bardzo dobrze zasada ta realizuje się w konstrukcji dwóch głównych bohaterów – braci zdanych tylko na siebie i swoje umiejętności przetrwania. Młodszy z nich, Luke, nie ma złudzeń co do paskudnego charakteru Nowego Jorku i ciężko pracuje, by móc się w końcu wyrwać z jego sideł. Starszy, Brad, dąży do podobnego celu, ale do jego realizacji wybrał inne środki – nocami, w tajemnicy przed bratem, współpracuje z jednym z gangów rządzących się w mieście w roli płatnego i owianego już mroczną legendą zabójcy, Grimm Reapera.

Ze swoimi saloonami, rewolwerowcami, gangami i awersją do prawa, fabułę Green Blood z powodzeniem można by zaklasyfikować jako klasyczny western – oczywiście gdyby nie fakt, że akcja umieszczona jest nie na Dzikim Zachodzie, a na przeciwległym wybrzeżu Stanów Zjednoczonych Ameryki. Okoliczności takich nie kojarzy się zwykle z mangą. To samo dotyczy warstwy graficznej. Ilustracje Kakizakiego są największą zaletą komiksu. Jego styl nie przypomina konwencji wiązanej z komisem japońskim – rysunki w Green Blood wychodzą poza proste linie, wielkie oczy i typowo azjatyckie rysy twarzy (ten sposób obrazowania można ewentualnie odnaleźć w złagodzonej wersji w wizerunkach dziewcząt). Zamiast tego mamy kadry naznaczone głębią, rysunki mroczne i mocno cieniowane. Ich kunszt możemy podziwiać dzięki skupieniu na detalu, który albo spowalnia akcję, albo wręcz przeciwnie – dynamizuje ją (np. w scenach morderstw). Autor nie skąpi nam także pięknych kompozycji na całą stronę, a czasem i całą rozkładówkę, przy których marginesy – w odróżnieniu od reszty komiksu – są czarne i poziome, co dodaje im filmowego rysu. Można jedynie wyrazić ubolewanie, że tak doskonałe ilustracje dostajemy w druku czarno-białym, gdyż wersja w kolorze (o czym przekonujemy się dzięki kilku pierwszym stronom) zdecydowanie zagwarantowałaby odbiorcom stan estetycznego upojenia.


Można stwierdzić, że Green Blood to idealna pozycja dla tych, którzy chcieliby zacząć swoją przygodę z mangą, ale nieco przytłacza ich egzotyczność tej formy sztuki. Komiks Masasumiego Kakizakiego pozwala oswoić się z niektórymi elementami charakterystycznymi dla japońskich historyjek obrazkowych, jak na przykład układem stron i paneli czytanych od prawej do lewej czy odmiennym kształtem i kompozycją kadrów. Jednocześnie artysta nie wprowadza sztandarowego stylu mangi czy typowych dla niej problemów i składników świata przedstawionego. Dzięki temu pierwszy kontakt z komiksem japońskim nie jest tak drastyczny i można spokojnie rozkoszować się lekturą. Bo że ogólnie czyta się przyjemnie i warto ją polecić, co do tego nie mam wątpliwości – sama będę czekać z niecierpliwością na kolejne tomy serii.    


autor: Masasuki Kakizaki
tytuł: Green Blood #1
przekład: Paweł „Rep” Dybała
wydawnictwo: J.P.Fantastica
miejsce i data wydania: Mierzyn 2015
liczba stron: 200
format: 148 × 210 mm
oprawa: miękka w obwolucie